ซน : ดาวพระศุกร์ (ภาค 4) : ตอน วิ้ง...วิ้ง

ซน : ดาวพระศุกร์ (ภาค 4)

ตอน วิ้ง...วิ้ง

สุนันทา คัมภีร์

“ถ้าชั้นจะพูดว่า... ยูอาร์เดอะวินบีนีทมายวิงส์ (You are the wind beneath my wings )  ก็ได้นะ เอ้า...ใส่ปลอกคออันใหม่ที่พี่ยุ้ยซื้อมาให้  เป็นรางวัลซะเลย  ” แม่พี่โอพูดพร้อมกับเอามือลูบเบาๆที่เจ้า ซน : ดาวพระศุกร์ เริ่มจากหัวเรื่อยไปถึงกลางหลังของเธอ  แล้วใส่ปลอกคอสุดเก๋เท่ระเบิดให้    ขณะที่เธอกำลังนอนหมอบอยู่บนโต๊ะหินขัดหน้าบ้าน  เธอแหงนหน้าขึ้นมาสบตาแม่พี่โอด้วยสีหน้างง ๆ 

“ที่ชั้นพูดเมื่อตะกี๊น่ะ มันเป็นภาษาอังกฤษ  ตอนนี้ประเทศเรากำลังเตรียมพร้อมจะเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเชียน หรือ AEC  จึงต้องซุ่มซ้อมภาษาอังกฤษกะเค้ามั่งไง” แม่พี่โอเห็นหน้าตาเจ้าซนแล้วรู้เลยว่า ซนยังไม่เข้าใจที่พูดไปแล้ว  ก็เลยอธิบายต่อ

“ถ้าใช้ภาษาไทย ก็น่าจะเป็น...ลมใต้ปีก...นั่นแหละ  นกที่มีปีกน่ะจะบินได้ก็ต่อเมื่อมีลมจากใต้ปีกเป็นแรงผลักดันให้บินไปไหนๆ ที่นกอยากจะไป  ลมใต้ปีกจึงสำคัญมากนะ ” ซนมองหน้าแม่พี่โอแล้วยิ้ม พร้อมกวัดแกว่งหางสีดำที่เป็นพวงไปมาประดุจขนปีกนกที่สาวๆหางเครื่องเพลงลูกทุ่งโบกนั่นแหละ

“เข้าใจแล้วซีว่าลมใต้ปีกสำคัญยังไง  ทีนี้มันเกี่ยวกับซนก็คือ เวลาชั้นไปใน  ม. เกษตร เกือบทุกครั้งจะมีคนเข้ามาหา ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย  ที่รู้จัก และไม่รู้จักมาก่อน  เข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มและบอกชั้นว่า  เคยอ่านเรื่อง ซน : ดาวพระศุกร์ ในข่าว สอ.มก. ได้คอยติดตามเสมอมา  และอยากให้เขียนบ่อยๆ...ไม่ใช่เรื่องซนก็ได้   อยากอ่านค่ะ/ครับ     ซนเอ๊ย !...ฉันเขียนไปลงตั้งแต่ปี  2552 – 2554  เพียง 3 ตอน คือปีละตอนเท่านั้น  แต่มีคนที่อ่านแล้วยังนึกถึงชั้นอยู่ถึงวันนี้...มันทำให้ชั้นรู้สึกหัวใจพองโตจนเหมือนตัวจะลอยทีเดียว...ก็เพราะเธอนี่แหละทำให้มีคนชอบเรื่องเล่าของชั้น!”  แม่พี่โอพูดไปยิ้มไปตามประสา สว.เมื่อได้ดมยาหอม !...เอ้อ!

            “ถึงตอนนี้ชั้นยังไม่มีอะไรจะเขียนเกี่ยวกับเธอเลย  แต่ชั้นก็ไม่อยากให้แฟนๆผิดหวัง   ก็เลยจะเล่าให้เขาฟังถึงความในใจที่ชั้นมีต่อเธอแล้วกัน  และที่สำคัญอยากขอบพระคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่มีไมตรีจิตต่อผู้เขียน ด้วยใจจริง” แม่พี่โอสาธยายความในใจไปเรื่อยๆ โดยไม่สนว่าซนจะฟังหรือไม่

“  ถ้าจะว่าไปเรื่องจะมีเขียนหรือไม่มันก็ขึ้นอยู่กับเธอนั่นแหละ... คิดทำกิจกรรมหน่อยซี  วันๆอย่ามัวแต่นอน...ตอนนี้คนคิดไม่ออกแล้ว...มะหมาช่วยคิดหน่อย”  แม่พี่โอพูดแบบไม่ยิ้มขณะที่จับหน้าซนเข้าไปใกล้เพื่อจ้องตากัน           

“อ้าว...แม่พี่โอนี่ อยู่ดีๆก็ฟาดหัวฟาดหางใส่หนู ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนี่หนูไม่เข้าใจเล้ย ได้ยินอยู่แค่ 2 คำ คือ วิ้ง...วิ้ง เท่านั้น   ตอนนี้แม่พี่โอก็ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นย่าแล้ว คิดดูซีแก่ขนาดไหน ?...  วันๆพูดกับมะหมาไปเรื่อย  ปู่ก็อยู่ในบ้าน  ไปพูดให้ปู่ฟังเถอะ   มีเวลาคุยกันเหลือน้อยเข้าไปทุกวันแล้ว  ตอนนี้หนูอยากออกไปเดินเล่น  แม่ดำผู้ให้กำเนิดของหนูนอนคอยอยู่หน้าบ้าน  เตรียมพร้อมที่จะทำหน้าที่เป็น รปภ. คุ้มกันหนูขณะออกไปเดินเล่นเชียวนะ  แม่พี่โอน่ะไปไหนมาไหนมีใครคอยคุ้มกันอย่างหนูอ๊ะเปล่า ?... อิ อิ” ซนคิดในใจ...

อ้าว!...แล้วทำไมทีมะหมาคิด  คนรู้ล่ะ?...เอ้อ !...เก่งจริงนะครนนี่...555